Pierwsza wzmianka o źródłach mineralnych pochodzi z 1580 roku z kroniki Ludwika z Nachodu. Wówczas kronikarz opisywał najstarszą dzielnicę Kudowy - Czermną.
W wydanym drukiem w Lipsku w 1625 roku dziele "Glaciographia" Georgius Aelurius napisał o dobrych w smaku i zdrowych wodach lepszych od wina.
Pierwszego opisu wód Kudowy dokonał doktor Kremer w pracy naukowej z 1694 roku. Należy też odnotować zasługi miejscowego lekarza Johannesa Jacoba, dzięki któremu uznano Kudowę w 1870 roku za uzdrowisko leczące choroby serca. Było to pierwsze w Niemczech uzdrowisko kardiologiczne.
Obecnie obowiązujący status uzdrowiska prawnie nadany w 1967 roku.
Uzdrowisko podgórskie dolinne, o typie bioklimatu umiarkowanie bodźcowym, okresowo silnie bodźcowym.
Zaobserwowane cechy klimatu:W kurorcie prowadzone jest leczenie uzdrowiskowe w następujących kierunkach leczniczych:
Historyczne losy tego miejsca związane z położeniem sprawiały, że Kudowa-Zdrój znana była pod różnymi nazwami. Jako Čermenské Lázně (XVI w.) opisywana była dzielnica Kudowy - Czermna, znana też z niemieckiego jako Tscherbeney (do 1937 r.) później Grenzeck (do 1946 r.).
Wieś, która dała początek miastu to Lipolitov (XV w.), sama Kudowa to Chudoba (połowa XVI w.), Chudobice Zdrój, Lázně Kudova, Lázně Chudoba, a także Cudowa (niemiecka wersja Kudowy). Współczesna nazwa obowiązuje od 1946 roku, zastąpiła wcześniejszą, niemiecką nazwę Bad Kudowa.Pierwsze wzmianki o wodach leczniczych pochodzą z początku XV wieku. W 1748 roku przeprowadzono badania źródeł wód mineralnych. Od 1769 roku Duszniki stały się oficjalnym uzdrowiskiem poprzez wpisanie "Zimnego Zdroju" na listę źródeł leczniczych ówczesnych Prus.
Obecnie obowiązujący status uzdrowiska prawnie nadany w 1967 roku.
W kurorcie prowadzone jest leczenie uzdrowiskowe w następujących kierunkach leczniczych:
Polanickie wody mineralne znane były już w XVI wieku. Wspomina o nich w "Glaciographii" kłodzki kronikarz Aelurius. W roku 1828 właścicielem miasta zostaje kupiec Joseph Gromls, który zadbał o źródła budując małą pijalnię oraz drewniane łazienki. Przyjmuje się, iż to był moment rozpoczęcia historii Polanicy jako uzdrowiska.
W roku 1873 łazienki kupił wrocławski przemysłowiec Wenzeslaus Hoffman zlecając zbadanie właściwości wód. W wyniku jego działań powstał rozległy park, zbudowano nową pijalnię wód, dom zdrojowy i teatr.
W roku 1904 zaczęto eksploatację źródła "Wielka Pieniawa".
Obecnie obowiązujący status uzdrowiska prawnie nadany w 1967 roku.
W kurorcie prowadzone jest leczenie uzdrowiskowe w następujących kierunkach leczniczych: