Z inicjatywy barona Leopolda Kronenberga w latach 1889-1903 na terenach Wieńca i Brzezia wykonano kilka odwiertów w poszukiwaniu soli. Zamiast tego odkryto źródło wody o zapachu siarkowodoru.
Jednak za twórcę uzdrowiska uznawany jest major Stanisław Smolka (6.01.1882 - 24.09.1939). To on na wydzierżawionym od Dyrekcji Lasów Państwowych terenie przyległym do ziem barona rozpoczął wraz z grupą entuzjastów poszukiwania wody. Pod koniec września 1922 roku z głębokości ok. 120m trysnęło pierwsze źródło wody siarczano-chlorowo-wapniowo-sodowej.
19 kwietnia 1923 roku zawiązano spółkę "Zdrojowisko Siarczane Wieniec" formalnie tworząc uzdrowisko.
Obecnie obowiązujący status uzdrowiska prawnie nadany w 1967 roku.
Uzdrowisko leży w Kotlinie Płockiej (makroregion Pradolina Toruńsko-Eberswaldzka) około 4 km na zachód od Włocławka. Główną osią hydrograficzną oraz głównym ciekiem wodnym gminy jest okalająca uzdrowisko od południa rzeka Zgłowiączka. Niedaleko na zachód znajduje się stroma krawędź Wysoczyzny Kujawskiej.
Związki siarki (II) zawarte w wodzie mineralnej działając keratolitycznie na skórę oraz przenikając przez nią do tkanek wewnętrznych wywierają korzystne zmiany w stanach zmienionych chorobowo zwłaszcza w gośćcu i innych chorobach narządu ruchu.
Woda podana doustnie, ze względu na obecność siarczanów i chlorków wapnia i sodu oraz siarczków, może wywierać korzystny wpływ na procesy trawienne i wydzielnicze w przewodzie pokarmowym, zwłaszcza w zaburzeniach jelitowych oraz funkcjonowaniu trzustki.
W kurorcie prowadzone jest leczenie uzdrowiskowe w następujących kierunkach leczniczych: